Long time no write. Besides my daily activities in the coop (selling products from ex-fighters through our platform www.dmm.market ), I participated in three Q&As in Amsterdam, Rotterdam and Utrecht, following the release of the documentary “Tanja: Diaries of a guerrilla fighter1”. I also participated in the talk show Humberto with my beloved friend Janneke, who appeared in the documentary as well. What is the story behind it?
Some six years ago, when I was still living in one of the demobilization areas in Northern Cauca (Colombia), a German journalist visited and told me he was interested in making a documentary about me. I was not excited at first about the proposal, but as he insisted and ex-fighters started to get killed all over the country, I rethought the idea. What if I got killed? Then the only versions of my life would be those told by the BBC, Geen Stijl or RCN television. By then, I hadn’t even considered writing a book so I said yes.
The filming started. There were some general ideas about what we would like the documentary to be. I wanted it to show the real story behind my decisions, and I repeatedly told them that I didn’t like the ‘terrorist girl’ narrative, but neither did I like the ‘hero’ portrait. I wanted something in between, something multicolor, not black and white. The political story behind the story. The way in which I made my decisions based on many political analyses and experiences, whether you agree or not with the analysis in itself. I don’t believe in false neutrality, this idea of “if we give voice to one party, we have to also give voice to the opposite party for us to be taken seriously”. In fact, I don’t believe in neutrality at all. The balance of neutrality regarding the conflict in Colombia got lost a long time ago so there is no need to strive for it at this point. I believed this documentary had to dive deep, yes, but this doesn’t necessarily mean it had to give voice to as many people as possible.
The final result wasn’t exactly what I expected, to be honest. Its main failure is precisely wanting to show all voices to gain credit with the hegemonic order, which in the end makes it more superficial. There will never be enough time to tell all the stories of the conflict, so let’s not pretend we can. Some people said the documentary “adds little to what we already knew” and I agree. Many old images, those lame diaries again, the images of the press releases on the terrorist girl, the naïve girl, the girl-used-as-propaganda-weapon. There is so much more to say about the peace process and Colombia today. The killings of ex-fighters, the (slow) peace-building in the territories, the cooperatives set up by ex-fighters together with the surrounding communities, reconciliation processes….
On the other hand, I believe it might provide a better understanding of the complex conflict in Colombia, and people have told me they liked being able to visualize the world I describe in my book: Colombia, the jungle, the people. Overall, reactions have been positive. Still, my general view on this is that a film has a very limited possibility of explaining ideas, opinions, and choices, while a book has no limits at all. It’s impossible to make a film about someone or something without the filter of the filmmaker, in this case a German filter – with everything this implies. The mere selection of sentences from hours and hours of interviews with me is a filter. Every sentence you show is a choice, as well as every sentence you don’t include. A book, on the contrary, is a direct experience written down by the person who lived it, without any filters. Of course, it is edited and reviewed, but the original idea remains intact. It may be clear where my preference lies, but I also think that the film can be a nice complementary element to the book and vice versa.
- For unknown reasons, the title in English is “Tanja, up in arms”, while in Dutch they chose the lame title “Tanja: diaries of a guerrilla fighter”. ↩︎
8 Responses
Hoij Tanja ik heb de film inmiddels gezien en moet zeggen dat er inderdaad niet veel nieuws in zit. Wel moet ik zeggen dat het visuele aspect in combinatie met je boek je wel doet belanden in een emotionele rollercoaster. Ik vindt het erg dapper wat je hebt gedaan al ben je zelf ook wat ouder en wijzer geworden en zou je sommige dingen misschien anders hebben gedaan. Wel is mij in de loop der jaren duidelijk geworden dat een guerrillaoorlog niet te winnen is. Ga de conflicten er maar op na. Niet te min zijn ze wel vaak van doorslaggevende betekenis in het verloop van de geschiedenis. Ik zie de guerrilla dan ook als opoffering en vooral tijdwinst in een proces van slecht naar beter als je begrijpt wat ik bedoel. Hier gaan vaak vele jaren overheen zoals in jou geval. Hopelijk gaat het ook wat opleveren. Wie verzint trouwens de titel? Groetjes Petrus
Je hebt gelijk, dat een boek met jou inhoud altijd meer echtheid laat zien, omdat het uit je hart komt en niet mooi hoeft te zijn voor een film / docu.
Hallo Jacqueline, dat gevoel heb ik dus ook. Ik lees het boek soms in delen over en voel dan dat het echt Tanja is. Met de documentaire heb ik dat absoluut niet. Groetjes!
Hopelijk ontwaken de beleidsmakers in Europa een keer komen ze met een nieuwe aanpak om de schrijnende situatie op het Zuid Amerikaanse continent te hervormen. De aanpak van de VS, doctrine of contamination en legercommandanten opleiden op de school of americas, heeft gefaald. De VS accepteert geen bestuursvormen met marxistische gedachtengoed in haar achtertuin, en introduceerde de door G. Kennan voorgestelde formule contamination, en richtte in 1949 de school of americas op met een locatie in het zuiden van Panama. Zo’n 60.000 Latijns-Amerikaanse militairen werden er opgeleid in contra guerillatechnieken, waaronder Fidela en vele Colombiaanse commandanten. Een soort van imperialisme van de VS. En, de oorzaak van de sociale ongelijkheid door heel Zuid Amerika. Ik heb meerdere jaren doorgebracht in Brazilië, en ben de stank in de favelas nog lange niet vergeten. Het beeld van uitgemergelde, zieke en zelfs stervende kinderen staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. De democratie is in die regio is failliet, stemmen in ruil voor een bordje met eten of bijvoorbeeld een t-shirt ! De gemiddelde Nederlander en politicus is absoluut niet bekend met de harde realiteit waarmee de onderlaag dagelijks geconfronteerd wordt. Leven van maaltijd naar maaltijd, geen toegang tot onderwijs en zorg. Het zijn slachtoffers van intern beleid gesteund door de VS en de EU. Ik noem het regelmatig “onderdrukking by proxy.” Ik had Colombia en de Colombianen graag een overwinning van de FARC gegund. Hopelijk komt het alsnog met de normalisatie, re-integratie en rehabilitatie voor jou, Boris en de ex-strijders goed zodat jullie een rustig en vredig leven kunnen leiden.
Groetjes uit Enschede
Hallo Roland, dank voor je commentaar. Ik denk dat er wel een langzame beleidsverandering aan zit te komen vanuit de VS; iig hebben ze nu door dat de war against drugs echt niet heeft gewerkt en dat er een andere aanpak nodig is. Ook de “traditionele” inmenging (militaire, politieke) én zelfs het wat modernere lawfare wordt steeds meer als not done beschouwd. Inderdaad werkt het electorale systeem nooit goed als er een enorme onderlaag van de bevolking zó arm is dat ze geen probleem hebben hun stem te verkopen. Dat is een enorme handel hier waar mensen in het Westen weinig van snappen. Met Petro hopen we dat een heleboel dingen beter gaan worden, hoewel 4 jaar echt te kort is of substantiële veranderingen door te voeren. Maar we blijven hopen! Dank voor je goede wensen.
Beste Tanja,
hopelijk komt er voor de arme onderlaag, zo’n ruime 60% van de Colombiaanse bevolking, verbetering. Dat was immers het doel van de FARC, en M19 waar de Petro lid van is geweest. Hij kent als ex strijder en vanuit zijn huidige functie beide kanten van de medaille, en hopelijk biedt hem dat de mogelijkheden om veranderingen door te voeren zodat die inmense onderlaag ervan profiteert. In Nederland krijgen wij (helaas) niets mee over de juridische, militaire en politieke houding van de VS jegens Colombia. Plan Colombia, ook een fiasco voor de VS, heeft enkel tot de ontmanteling van de FARC geleid. Kort terzijde, enkele dagen geleden zag ik in een docu op NatGeo dat enkele paramilitaire organisaties de politiek hebben verlaten en zijn overgestapt in de coca handel. Na inder andere de Korea oorlog, de Vietnam oorlog, Cuba, Angola, Afghanistan heeft de VS nog steeds niet begrepen dat “de sloopkogelmethode, niet functioneert. Plan Colombia is het volgende voorbeeld dat aan de lijst kan worden toegevoegd. Er zijn miljarden in dit plan gestoken, ook vanuit de EU, en heeft de onderlaag daar ook maar €1,- van gezien ? Feit is en blijft dat de VS en de EU enkel geïnteresseerd zijn in bijv de olie en het goud. BP is een grote plagerig in die regio en heeft een exclusief contract met Defense, die levering mag niet verstoord worden. Dit doel hebben ze dan wel behaald. Verder geldt, geld boven de mensenrechten en geen socialisme in onze achtertuin. Wat ik nog niet kan goed kan verklaren is waarom de FARC pas eind ’97 door de VS op de lijst internationale terroristische organisaties werd gezet, en niet gelijk na de oprichting. Kan dat iets te maken hebben met de financiële crisis die Colombia in de jaren 90 teisterde, en daardoor de bodem van de oorlogskas in zicht kwam ? Ik weet nog dat Pastrana en Clinton elkaar in ’98 getroffen hebben, en Clinton Plan Colombia in ’99 aan de senaat heeft gepresenteerd. De FARC had in de periode een sterke troepenmacht en ca 30% van het land onder controle. Misschien heeft de VS de FARC op de FTO geplaats uit politieke overwegingen. Met “de strijd tegen terrorisme” had de VS wel een legitiem mandaat om militair op te kunnen treden in Colombia. Ze hebben vliegtuigen, helikopters, bommen, alkerlei wapens, boten, munitie, adviseurs en instructeurs geleverd. En oh ja, vooral heel veel geld dat gebruikt door Colombia gebruikt werd om nog meer bommen en munitie in te kopen. Daarnaast heeft de DoD Northrop Grumman (big player in de defensie industrie) ingehuurd om met behulp van kleinere vliegtuigen data real time door te sturen naar SOTHCOM en die CIA die vanuit “the bunker” opereerde. Deze ruimte bevond zich in de Ambassade in Bogota. Bij real time data denk aan bijvoorbeeld GPS en communicatie. De drie Amerikanen die jij één keer hebt geïnterviewd werkten voor Northrop Grumman, en waren actief in opdracht van de DoD. Dus, waren die drie nu echt als civilisten in Colombia onderweg. Ik denk bij civilist meer aan toerist en niet aan een medewerker van Northrop die gedetacheerd is aan de DoD, en in diens opdracht actief betrokken is bij oorlogshandelingen. De Amerikaanse wet kent wel een artikel waaruit blijkt dat diegene die een “clandestiene agent” gevangen neemt als terrorisme wordt aangemerkt. Hopelijk profiteer jij ook van de afname van de lawfare, want jouw red notice (ronduit ridicuul) liegt er niet om. Het Europese Hof heeft arrest gewezen over hoe te handelen ten aanzien van een red notice als diegene elders al berecht is voor dezelfde feiten. Goed dat jij en Boris het leven weer hebben opgepakt, en ik wens hem heel veel succes met zijn business, en jouw heel veel succes met het behalen van jouw PhD. Gr Roland
Beste Tanja,
Ik ben het met je eens dat de film vol met Westerse cliché’s zit, maar tegelijkertijd is mijn bewondering voor je moedige werk door deze film nog weer groter geworden. En die was al zo groot… Ik wens je een gezond en mooi 2024 en vooral veel sterkte met je zo belangrijke bijdrage aan een rechtvaardig en beter Colombia. Hasta La Victoria Siempre!!
Hallo Tanja, ik heb je een privé bericht via de site gestuurd want het was zo’n lang verhaal geworden, maar wilde hier ook nog even een comment achterlaten.
Met veel interesse de docu gezien – toch wel heel mooi geworden ook snap ik dat je er zelf heel anders naar kijkt. Daarna ook je boek gelezen. Wat een bewonderenswaardig verhaal en ja, een hoge prijs die je betaald hebt voor de vrijdheidsstrijd. Naarmate het boek verder in de tijd gaat meende ik meer twijfel te lezen, van een gevoel van solidariteit en een gezamenlijk doel op de weg van de strijd en naar vrijheid naar misschien wel meer desillusie en teleurstelling over de gang van zaken, de vredesakkoorden en uiteindelijk versplintering en uiteenvallen van de FARC. Misschien lees ik het te negatief. Maar wel een beetje vergelijkbaar met de vrijheidsbewegingen in Afrika, in Mozambique, waar ik nu zelf woon en waar na vele jaren strijd en oorlog ook hier men lijkt af te stevenen op slechts corruptie en consumentisme, waarbij de oude solidaire waarden verstoft lijken te raken onder een waas van verleden en verhalen. Ik vind je veerkracht om weer nieuwe wegen in te slaan inspirerend.
Ik wens je heel veel geluk daar in Colombia en succes op je nieuwe paden. Ik vind je een prachtige en moedige vrouw. Hadden we maar meer mensen met zoveel moed.
Ik hoop dat er na de fysieke strijd in Colombia nu ook ruimte is en komt (of misschien altijd al wel was) voor de mentale en innerlijke strijd, die we volgens mij allemaal nodig hebben om ons te keren en verweren tegen de macht van het grootkapitaal wereldwijd en het consumentisme dat onze geesten en denken overneemt, maar waar we het uiteindelijk niet zullen vinden.
Met een heel warme groet uit Mozambique,
Christina Sietsma